Nieuw Amsterdam, Here I come!

24 april 2011

Lieve iedereen,
Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in de welbekende Amtrak van Toronto op weg naar New York. Net bij de grens van de immigratie na het stellen van veel vragen eindelijk een toeristenvisum gekregen om vanuit Canada Amerika weer in te mogen en dus mijn 13 uur durende treinreis voor te mogen zetten.
Twee dagen geleden ben ik na een periode van twee en een halve maand van boord gegaan in Bosten. Omdat je als zeeman (vrouw) vervolgens binnen 24 uur het land moet verlaten zat ik al snel in het vliegtuig richting Toronto. Op het vliegveld samen met een alleraardigste vrijwilligster van de toeristen informatie op zoek naar een backpackers hostel voor de komende twee nachten. Bleek dat het dit weekend Pasen is…. Zijn er dus meer mensen die een weekendje Toronto deden. Alles vol…. Gelukkig voor de eerste avond toch nog ergens een bed gevonden in een fantastisch rumoerig jeugd (met de nadruk op jeugd) hostel. Vanuit daar heb ik voor de tweede avond weer een ander hostel gevonden en een dagtripje naar de Niagara Falls geboekt. Op witte (of is het as) zaterdag liep ik samen met mijn alweer nieuwe Duitse en Colombiaanse vrienden door de witte mist van biljoenen liter water die daar per seconde 60 meter naar beneden kletteren. Wat een prachtig gezicht en gevoel! Omdat er nog teveel ijs lag voer de beroemde radarwielboot niet, maar je kon wel een kijkje achter de waterval nemen door middel van een gangen stelsel dat daar bijna honderd jaar geleden gegraven is. Bijzonder indrukwekkend, ik ben erg blij dat ik nu ook de Niagara Falls kan afvinken.

Toen ik op 14 februari weer aan boord kwam in Martinque had ik nog twee cruises en het Curaçao programma voor de boeg qua Caribische gebied. Elke dag in je korte broek werken en alleen maar helder blauw water om je heen is toch wel echt fantastisch. Een aantal keer de kans gehad om een paar eilanden ook aan land te bekijken. Een duik op Bequia, op Dominica een hele tour meegedaan, Sint Eustatius een aantal uurtjes kunnen ronddwalen en op Ille de Sant een uurtje op het strand kunnen liggen, heerlijk.
Verder was het natuurlijk ook erg hard werken en was de sfeer aan boord beduidend minder goed dan een tijdje geleden. Hierdoor kroop de tijd voorbij.
Op Sint Maarten hebben we de laatste gasten gedag gezegd en gingen we op weg naar Puerto Rico. Voordat we de territoriale wateren van Amerika binnen konden varen hadden we precies 24 uur om de boot CVE (Coast Vessel Exam = Technisch) en USPH (United State Public Health = Hygiëne ) proof te maken. Dit betekende bijvoorbeeld dat alles was met voedsel te maken heeft meer dan 16 cm boven de grond opgeborgen moet worden. Dit betekende dat alle banken leeg moesten, alle onderste planken van de kasten en alle onderste lagen van de koelkasten niet meer gebruikt konden worden. Ook moesten we vanaf toen onze handen zo’n dertig keer per dag wassen en al het voedsel (dus ook waterflesjes en keelsnoepjes) uit de hutten halen. Alle kasten waar onze voorraden in zitten die geen sprinklerinstallatie hebben moesten ook leeg. Het hele schip is van voor tot achter met tandenborstels schoongemaakt. De CVE inspectie zou op Puerto Rico langskomen dat was al zeker maar of waar en wanneer we een inspectie zouden krijgen van de USPH was nog onduidelijk. Deze inspecties zijn erg belangrijk want als we een negatieve beoordeling krijgen mag het schip volgend jaar niet meer naar Amerika en kunnen we de Carieb dan ook op onze buik schrijven.
Puerto Rico achter ons latend op weg naar de kou, acht dagen varen naar onze eerste stad in Amerika, Baltimore. Elke dag werd het koeler en op dag vier had echt iedereen zijn lange broek opgegraven en waren alle fleeces ook weer tevoorschijn gehaald. Dag vijf liep iedereen met het volledige zeilpak aan. En hadden we het koud. Baltimore is de thuishaven van de clippers. Hier zijn de eerste clippers ontworpen en gebouwd. Ze waren dan ook erg blij met onze komst. We hadden twee uur open schip en hebben de Stad aan wel 800 mensen kunnen laten zien.
Het eerste zicht op de Amerikanen kon niet meer aan alle vooroordelen voldoen. Op de kade liepen honderden cheerleaders, echt onvoorstelbaar zoveel. Bleek later dat er een contest was en dat er daarom zo’n opeenhoping van gillende opgedirkte meisjes voorbij trok. In Amerika deden we een programma voor Randstad. We hadden verschillende soorten feesten voor werknemers en klanten van Randstad. Dat verschilde van een dagtocht voor vijftig mensen tot een cocktailparty voor meer dan 200 gasten. De variatie was erg leuk en ook dat we weer met een compleet serviceteam aanwezig waren maakte dat de tijd omvloog.
New York binnen varen op een mistige zaterdagochtend was wel een van de hoogte punten van de afgelopen periode. Langs het Vrijheidsbeeld varen terwijl de zon haar eerste stralen op de stad laten vallen, op zijn Amerikaans; sooooooooooo amazing! Iedereen had zijn wekker extra vroeg gezet en we stonden als een stel Japanners op de bak te fotograferen. Van NY hebben we goed kunnen genieten , zeker een middag en drie volle avonden waren we vrij. Rockefeller tower beklommen, gepakt op het consumeren van alcohol in Central park, een eigen tafel in een van de meest populaire clubs. Ik heb al veel gezien en gedaan maar er staat nog genoeg op mijn lijstje voor de aankomende week.
Bosten was onze laatste plaats die we van Amerika te zien zouden krijgen. Ook hier weer een Randstad programma en wat tijd om de stad te bekijken. Even naar Harvard geweest, avondje stappen met de kapitein, in het originele Cheers café een biertje gedronken, naar het circus geweest! Een dag voor vertrek uit Amerika tijdens de stores gonsde opeens de welgevreesde en bekende letters; USPH! Er schoot een scheut adrenaline door het hele schip, iedereen vloog naar een ruimte om te checken of het hele schip USPH verantwoord was. De laatste vuile doekjes gingen snel de laundry bak in, alle bedden werden nog een keer extra opgemaakt, waterflesjes verdwenen in de prullenbak. Het heeft allemaal geholpen we zijn ruim door de keuring heen gekomen! Wat een opluchting.
Over een uurtje kom ik weer aan in New York nu om een weekje bij Merel te logeren die hier nu studeert en op 2 mei vlieg ik via IJsland terug naar Amsterdam. Ook daar heb ik weer veel zin in.
Oja ik heb inmiddels aangegeven dat ik op 1 september definitief afstap in Oslo. Gewoon omdat het mooi geweest is. Ik heb super veel gezien en in veel prachtige havens geweest het leven aan boord meegemaakt, dit is wat ik wilde en dat is gelukt. Nu weer op zoek naar iets nieuws!
Tot snel!
Dikke kus Ilse